Death Note

,,Osoba, której imię zostanie wpisane do tego notesu, zginie" - odnajdujesz zeszyt z takim właśnie zdaniem w środku. Co sobie myślisz? Głupi żart, dziecinada, nonsens... Lecz gdyby jednak?
Jak wykorzystałbyś ten notatnik? Odważyłbyś się zapisać w nim imię? Czyje? Może wykorzystałbyś go do pozbycia się swoich wrogów, szantażu, użył jako środek terrory, by przejąć władzę?
A może zrobiłbyś z niego użytek... dla ludzi. Gdyby tylko pozbyć się ze świata morderców, złodziei, gwałcicieli, terrorystów... Czy świat nie stałby się piękniejszy? Taką właśnie decyzję podejmuje główny bohater, Raito (ang. Light) Yagami.


Anime powstało na podstawie mangi Tsugumi Ōby, ilustrowanej przez Takeshiego Obatę. Fabuła zawarta jest w 37 odcinkach. Anime zostało wyreżyserowane przez Tetsuro Arakiego; animacja powstała w studiu Madhouse.


Licealista Raito Yagami to wzorowy uczeń. Będąc synem policjanta, zdarzało mu już się pomagać policji w rozwiązywaniu niektórych śledztw. Odznacza się bardzo wysoką inteligencją oraz niezwykłym poczuciem sprawiedliwości, które nakłania go do użycia znalezionego notesu. Gdy przekonuje się o prawdziwych właściwości notatnika, rozpoczyna swoją misję oczyszczania świata. Przyjmuje pseudonim Kira (od ang. killer - zabójca), które nadali mu jego zwolennicy i uśmierca najgroźniejszych zbrodniarzy z Japonii oraz reszty świata.


Społeczeństwo oraz policja szybko orientują się, że coś jest nie tak, kiedy wszyscy więźniowie giną wskutek ataku serca. Czwarta zasada notatnika napomina, iż ,,jeżeli przyczyna śmierci nie zostanie sprecyzowana, osoba umrze na atak serca'. Wtedy do akcji wkracza L - tajemniczy detektyw, uważany za jednego z najlepszych na świecie, który nigdy nie wyjawił swojej tożsamości. Tak zaczyna się walka między dwoma umysłami. Walka dwóch różnych ,,sprawiedliwości". Ten, który pierwszy się ujawni, zginie.

Fabuła jest niewątpliwie intrygująca, choć porusza znaną problematykę - pojęcie winy oraz wymierzania kary. Wartka akcja wciąga niesamowicie. Przy czym nie należy się spodziewać scen typowych dla kina sensacji. Walka toczy się przecież przede wszystkim (choć nie tylko) na inteligencję. Trup ścieli się oczywiście gęsto, choć nie bez niepotrzebnej przesady. Poczynania Raito - jego eksperymenty z notatnikiem, sprawne eliminowanie wrogów, poznawanie w umiejętny sposób nazwisk interesujących go osób i to wszystko pod okiem ojca, który zajmuje się sprawą Kiry (!) - budzą podziw oraz jednoczesny niepokój. Odpowiadają im działania L, który nie ogranicza śledztwa do zbierania informacji i odważnie staje do konfrontacji z przeciwnikiem, narażając się tym samym na ogromne niebezpieczeństwo. Każdy, kto lubi postacie takie jak Sherlock Holmes, Dr House czy Lelouch Lamperouge z Code Geass, na pewno zakocha się w tej dwójce geniuszy.

Świat w anime został przedstawiony z dbałością o realizm. Akcja toczy się w Tokio w czasach współczesnych. Obok realistycznych elementów pojawiają się jednak również fantastyczne, mianowicie sam notatnik oraz Bogowie Śmierci, zwani Shinigami. Pomysł notatnika śmierci jest, moim zdaniem, jednym z najciekawszych źródeł nadprzyrodzonych mocy pojawiających się w anime tego typu. Świat Shinigami, zasady używania notatnika, oczy Boga Śmierci idealnie wpasowują się w realistyczną rzeczywistość i nie kolidują z nią.

Na osłodę tajemniczej, czasem dramatycznej, a nawet ponurej w ostatnich odcinkach atmosfery dostajemy pokaźną dawkę humoru. Moim zdaniem na szczególną uwagę zasługują dialogi Raito i Ryuuka, Boga Śmierci, do którego należał kiedyś notatnik. Ponadto sama postać L jest dość zabawna, co wynika z jego ekscentrycznego stylu bycia (sami się przekonacie! Gwarantowana wzmożona chęć na słodycze!).


 Myślę, że Ōba zaserwował nam przepyszny charakterologiczny deser. Od postaci ostrych jak Mello czy Teru Mikami  przez smakowitych - L, Raito, Ryuuk, łagodnych jak Naomi Misora po słodką, wręcz ,,kawaii" Misę-Misę. Wyraźnie wyjaśniono motywy postępowania każdego z bohaterów. Postaci są wyraziste, ale nie przerysowane. Raito sprawiający Wam może wrażenie łatwego do odszyfrowania, okazuje się bardziej złożony niż można by było z początku uważać. Nawet postaci drugoplanowe jak Matsuda, funkcjonariusz pracujący od niedawna w policji, czy wspomniana wcześniej Naomi Misora, nie rozmywają się i zapadają w pamięć. Jedyny wyjątek stanowi dla mnie postać N (aby nie spoilerować, nie wyjawię Wam kto to). To pierwszy, jeden z niewielu zresztą minusów tego anime. Niestety muszę przyznać, że za bardzo przypominał mi L, z tą różnicą, że był od niego mniej zachęcający.


Jak przystało na studio Madhouse, które jest moim ulubionym, kreska jest wyjątkowo estetyczna, jednak niewiele się odznaczająca. Prościej ujmując, poprawna. Choć osobiście uważam to za plus. Na pewno nie powinna nikogo zniechęcić, tak jak potrafią to zrobić zbyt charakterystyczne kreski, które nie przypadną nam do gustu. Mimo wszystkiego, niektóre ujęcia potrafią zachwycić. Moimi faworytami są te, obrazujące myśli L'a i Raito. Zalecam zwrócić uwagę na sceny na dachach wieżowców, są prześliczne. Kolorystyka dopasowuje się zgrabnie do nastroju odcinka. Nie bez powodu w późniejszych odcinkach dominują ciemniejsze barwy.


Muzykę oceniam na 6. W pierwszych odcinkach w openingu i endingu wykorzystano utwory zespołu Nightmare: The World, naprawdę niesamowity utwór, a także Alumina. Natomiast w późniejszych Maximum the Hormone: What's up people i Zetsubou Billy. Maximum the Hormone, z racji ostrzejszego brzmienia, idealnie pasuje do ostatnich odcinków, które przesycone są coraz większą dawką przytłaczającego dramatyzmu, a również napięcia. Przyśpieszającemu biegowi akcji towarzyszy wspaniała muzyka. Podobnie z soundtrackami - są świetnie dobrane do okoliczności i postaci. I tak gdy pojawia się detektyw L, słyszymy stopniowo komplikującą się melodię, zaczynającą się od dźwięku zaledwie jednego instrumentu, a kończącą na harmonii wielu elementów. Dla Raito została natomiast zarezerwowana muzyka oparta na gitarach o spokojnym, choć niewątpliwie smutnym brzmieniu. Na tle ważnych, często podsumowujących słów pojawia się zazwyczaj śpiew męskiego chóru.


Głosu Raito udzielał Mamoru Miyano, natomiast L'owi Kappei Yamaguchi. Uważam, że oboje spisali się na medal. Do gustu szczególnie przypadł mi niski głos drugiego.


Podsumowując...


To anime jest dla mnie fenomenem. Ciężko mi się czegokolwiek tu przyczepić. Jedyne na co, mogę choć trochę ponarzekać to wspomniana postać N i chwilami przesadny patos. Poza tym nic tylko kochać. Akcja trzyma w napięciu od pierwszego do ostatniego odcinka. Zaskakujące zwroty akcji, zabójczy (wtajemniczeni wiedzą, o co chodzi) przełom w 26 odcinku, wstrząsające zakończenie, które nie da Wam dojść do siebie przez następną dobę, niesamowity klimat tworzony przez każdego z bohaterów, genialne dialogi - tego nie da się zapomnieć. Oglądałam to anime mnóstwo razy i nie potrafię nim się znudzić. Sięgnęłam też po 3 filmy kinowe, mangę, której anime bardzo wiernie się trzyma, i powieść zainspirowaną Death Note. Rozrywka na niezaprzeczalnie wysokim poziomie.


Komu mogę polecić Death Note?


Właściwie wszystkim o w miarę silnej psychice. Death Note to przede wszystkim świetny kryminał, ale również dużo psychologi, fantastyki i akcji. Dreszcz emocji gwarantowany. Śmiech również, choć nie tak często.